| Sadržaj | Prethodni dokument | Sledeći dokument |
|
Drugi
dio Formiranje 12. slavonske brigade " Samostalna borbena dejstva do kraja 1942.
Rezultati
vojnih akcija 1. i 2. NOP
odreda
od juna do oktobra 1942. uz pomoć banijskih i krajiških proletera, omogućili
su masovan priliv novih boraca i materijalnu osnovu za formiranje 1. slavonske
NO brigade. Na tom zadatku naročito se angažovao CK KPH, Glavni štab Hrvatske, Štab 3.
operativne zone i, posebno, Vlado Popović, delegat Vrhovnog štaba NOV i POJ i CK
KPJ. Zvanično
proglašenje formiranja 1. slavonske NOU brigade izvršeno je 11. oktobra 1942.
na južnim obroncima Papuka, iznad sela Budić na Bučju.[1] Međutim, tačnije je i bliže istini da je
proces formiranja brigade završen još 9. oktobra 1942, a zvanično proglašenje
predviđeno za 10. oktobar moralo je da bude odgođeno za 11. oktobar, zbog
iznenadnog napada neprijateljevih snaga iz Daruvara i sa Bilo-gore.[2]
Poslije završetka ofanzive na Bilo-gori, u kojoj je učestvovalo oko 10.000
neprijateljevih vojnika, podržanih artiljerijom i avionima, neprijatelj je
odmah produžio sa ofanzivom »Bijela«, pravcem: s. Pakrani - s. Bijela da
napadne partizanske snage u rejonu s. Gornji Borci - Zaile.[3] Tad su partizanske snage (dijelovi 1. i 2.
partizanskog odreda) bile prikupljene i nalazile se u fazi formiranja 1.
slavonske brigade. U
operaciji »Bijela« neprijateljeve snage sastojale su se od pet bojni sa oko
2.500 vojnika: 3 bojne 4. gorskog zdruga, 1 bataljon folksdojčera iz Bjelovara,
2 satnije koturaške bojne iz Koprivnice, podržani sa 8 tenkova i 4 aviona.[4] Borbu
sa neprijateljevim snagama koje su nastupale iz Daruvara, prihvatili su i vodili
dijelovi 1. slavonskog partizanskog odreda, Krajiška proleterska četa i
dijelovi novoformiranog bataljona 1. slavonske brigade koja je zatečena u
procesu formiranja. Naročito žestoka borba vođena je u selima Pakrani,
Bijela, Skupiduša i Rastik. U protivnapadima i jurišima na neprijatelja,
posebno se istakla Krajiška proleterska četa, čiji su borci onesposobili
neprijateljev tenk. Upornim i žilavim otporom partizanskih snaga 10. oktobra do
12 časova, zaustavljeno je napredovanje neprijateljevih snaga na liniji Gusti
Rastik (kota 418), Skupiduša (k. 413) i kod sela Bijele. I pored toga dijelovi
2, 3. i 4. bataljona novoformirane brigade, bili su u pripravnosti da intervenišu
u slučaju neprijateljevog prodora u pravcu s. Borki. U nemogućnosti da produži
svoja dejstva, neprijatelj se u popodnevnim časovima povukao u pravcu s.
Markovac i Daruvar. Prilikom povlačenja spalio je sela Bijelu, Pakrane i
Markovac i ubijao narod, pljačkao imovinu i dio ljudi odveo u koncentracione
logore. U
početnoj fazi formiranja 12. brigade, Štab 3. operativne zone naredio je: da
se najpre formira 1. bataljon i da se što hitnije uputi na Bilo-goru radi zaštite
tamošnjeg stanovništva i imovine, koje je preživljavalo teške trenutke zbog
divljanja neprijateljevih vojnika u ofanzivi koja je već privođena kraju. Iako
formiran među prvim jedinicama brigade, 1. bataljon je zbog neizvjesne
situacije na pravcu Bijela-Borki, upućen tek 10. oktobra u popodnevnim časovima
preko Vranog kamena za Bilo-goru. Oko 16 časova 2. četa 1. bataljona, kao
prethodnica, kojom je komandovao Jovo Adžija, izbila je na Vrani kamen (trig.
830) i presjekla kolonu 2. bojne 4. gorskog zdruga pod
komandom satnika Taboršaka. Bojna se kretala u pravcu k. 639, Pagani vrh. U
kratkoj, ali veoma oštroj borbi, desetina Milutina Vukovića iz Turčević
Polja zaplijenila je brdski top 65 mm sa 36 granata. Teže je ranjen u ruku i
desetar Milutin Vuković. Pošto je to bio prvi zaplijenjeni top u Slavoniji,
njemu su se radovali svi partizani i narod s oslobođene teritorije Slavonije, a
posebno borci 1. slavonske brigade. Dolaskom u Bilo-goru, 1. bataljon je naišao
na teške posljedice neprijateljeve ofanzive. Svuda je vladao pustoš.
Neprijatelj je nemilosrdno uništavao civilno stanovništvo pod optužbom da su
jataci i saradnici partizana. Ubijeno je 500 ljudi, žena i djece, a 3.000 je
internirano u koncentracioni logor Jasenovac bez povratka. Stradalo je pet sela
naseljenih srpskim stanovništvom: Topolovica, Crmošnjak, Mali Grđevac, Mala i
Velika Peratovica, Mala i Velika Dapčevica.[5] Sutradan,
11. oktobra, poslije završenog procesa formiranja Brigade, oko 8 časova 2, 3.
i 4. bataljon 12. slavonske proleterske brigade, izvršili su pokret iz rejona
G. Borci-Zaile i, oko 11 časova, stigli u s. Budić. Oko 13 časova na
proplanku iznad sela, izvršeno je zvanično proglašenje formiranja 1.
slavonske NOU brigade. Raport komandantu brigade, Bogdanu Crnobrnji podnio je
zamjenik komandanta brigade Radojica Nenezić,[6]
a zatim je počela svečanost. Za sve borce kao i za narod Slavonije bio je to
istorijski i uzbudljiv trenutak, koji se urezao u sjećanje. Pred borcima 12.
slavonske proleterske NOU brigade, koji su u prosjeku imali 18-20 godina života,
predstojali su surovi i teški dani borbe koji su trajali 940 dana, a samo za
jednu noć provedenu u borbi, borci brigade sazrijevali su kao da su imali 40 i
više godina života. Borci
iz prvog stroja Brigade s odobravanjem su prihvatili riječi Pavla Gregorića i
političkog komesara brigade Ranka Zeca,[7]
da je 1. slavonska brigada revolucionarni i borbeni odred naroda i Partije, da
će se boriti za ciljeve NOB-e i revolucije ne samo u Slavoniji, već i u drugim
krajevima Hrvatske i Jugoslavije za bratstvo, nacionalno i socijalno oslobođenje
svih naroda Jugoslavije. Na
dan formiranja Brigada je po spisku imala 958 boraca, svrstanih u četiri
bataljona, prateći vod, bolničku i omladinsku četu. Među borcima u stroju
bile su tri drugarice: Dobrila Blanuša, Antonija Zubović i Zlata Prodanović.
Sutradan je došla Anica Bulović, a nešto kasnije i: Nedeljka Viljanac, Ružica
Miodragović, Marica Jovetić, Ana Milaković, Mladenka Ostojić,[8]
Dušanka Vukas,[9]
Ana Trubarac[10]
i Ankica Gerovac. Od 958 boraca 864 su bili Srbi, 79 Hrvata, 10 Čeha, 2
Jevreja, 2 muslimana i 1 Nijemac. Socijalni sastav bio je, također,
karakterističan po velikom broju seljaka. Radnika je bilo relativno malo. Od
ukupnog broja 785 su bili seljaci, 132 radnici i 34 đaka i studenta. Nacionalni
i socijalni sastav boraca bio je u to vrijeme i odraz ukupnih političkih
prilika u Slavoniji i opredjeljenja za narodnooslobodilačku borbu.[11] Od
naoružanja Brigada je imala: 711 pušaka, 26 puškomitraljeza, 1 teški
mitraljez »hočkis«, 59 pištolja, 180 bombi, brdski top 65 mm sa 36
artiljerijskih granata i 44.000 metaka. Od ukupnog broja boraca 734 su bili
naoružanima 200 boraca je bilo bez oružja.[12] U
prvom stroju Brigade do posljednjeg bili su dobrovoljci iz 1. i 2. slavonskog
partizanskog odreda. Preko 250 boraca je bilo iz 1941, a 700 boraca iz prve
polovine 1942. provjereni i prekaljeni u borbama na Bogovači, Gradini, Papuku,
Kamenskoj, Gojilu, Grubišnom Polju i Španovici. Posebnu karakteristiku
Brigadi, davala je mladost boraca. Oko 200 boraca nije imalo više od 18 godina,
350 bilo je između 18 i 20, 300 od 20 do 24, a 100 boraca preko 25 godina života.
Ni jedan borac nije bio stariji od 30 godina. Računajući sve borce do 25
godina starosti, 90% Brigade bili su omladinci. Svi komandiri četa služili su
Jugoslovensku vojsku, a politički komesari, koji su u prosjeku imali 21 godinu
tek u NOR-u, naučili su da rukuju oružjem. Svi su bili članovi Partije. Po
socijalnom porijeklu komandiri su bili seljaci, a politički komesari većinom
radnici, đaci i studenti. Komandni kadar sastojao se od Srba i Hrvata. U
Brigadi je bilo i nekoliko petnaestogodišnjaka. Među njima svojim malim
rastom, ali po hitrini i spremnosti da izvrše svaki zadatak, isticali su se: Dušan
Ćasić iz Očegovaca, Branko Jelić i Mišo Hlišić iz Slavonskog Broda, Simo
Plavšić iz Koreničana, Stojan Marković i Dragan Gaćeša iz Dereza, Mijo
Kovačević iz Doljana, Veljko Petrović i Bogdan Babić sa Kozare i drugi. U
svečanom stroju Brigade na dan njenog formiranja stajala su i dva borca
pionira: Nikola Marušić iz sela Dragovića i Marko Jagličić iz sela Gređana
koji su imali samo po 12 godina.[13] Brigada
je bila jedinstven kolektiv koji je politički lako uticao na pojedince i grupe
i na sve ono što nije bilo u skladu sa linijom Partije i ciljevima NOB-a. U
ratu borci do kraja mobilišu svoje fizičke i umne sposobnosti za izvršavanje
zadataka. Svijest se neprekidno jačala i udvostručavala moralno i političko
jedinstvo koje je bilo temelj borbenog morala po kojem je 12. brigada bila
poznata u NOR-u, jer je njenu borbenost cijenio i neprijatelj. Bila je to
monolitna snaga koja je udružila mladost i patriotska osjećanja, mržnju prema
neprijatelju, borbeni moral i želju za slobodom. Već poslije šest mjeseci iz
prvog stroja Brigade nije bilo ni jednog borca koji nije postao član SKOJ-a i
KPJ. U međuvremenu mnogi su poginuli i nije im se ispunila ta želja. Na dan
formiranja u Brigadi je bilo 180 članova Partije, 100 kandidata i 260
skojevaca. Ostalih, njih oko 40%, bili su, takođe, komunističkog uvjerenja, pa
je i zbog toga Brigada bila škola i kadrovska baza za sve vrijeme NOR-a za
formiranje novih partizanskih brigada i divizija u Slavoniji, Moslavini,
Hrvatskom Zagorju, i Motajičkog partizanskog odreda u centralnoj Bosni. Brigada
je bila i velika škola bratstva i jedinstva ne samo u Slavoniji, već i izvan
nje, jer je težište njenog političkog rada bilo usmjereno na razvijanje
bratstva i jedinstva kao temelja oslobodilačke borbe u Slavoniji, Hrvatskoj i
Jugoslaviji. Dvije
trećine boraca bili su seljaci, i to je, sa radnicima, davalo Brigadi ne samo
širok narodni karakter, već i riješenost da se bore ne samo protiv fašizma i
ustaša, već i za nove pravednije odnose. Kadrovska politika, ideološko i
političko vaspitanje bitno je doprinosilo podizanju revolucionarne svijesti
boraca. Intenzivni idejno-politički rad je, takođe, imao dalekosežne
posljedice na njen borbeni i revolucionarni razvoj kao proleterske jedinice.
Vojni i politički kadrovi bili su iz redova najsvjesnijih boraca, Hrvata i
Srba, koji su neprekidno jačali njenu klasnu ulogu. Cjelokupni sistem političkog
i ideološkog rada bio je organizovan tako da je neprekidno produbljavao i jačao
revolucionarni karakter Brigade. Partijska organizacija 12. brigade integrisala
je borce i starješine oko ideologije i politike KPJ, da se odlučno bore za
ciljeve revolucije i razvoja etike i normi komunističkog ponašanja. Idejni i
politički rad u Brigadi bio je i najuže povezan sa nacionalnim pitanjem, kao
temeljom razvoja bratstva i jedinstva u Hrvatskoj. Najjača podloga za borbenu
motivaciju boraca nalazila se u širini NOB-a i borbi za nove društvene,
ekonomske i nacionalne odnose. Od ukupnog brojnog stanja brigade, 60% boraca
bilo je obuhvaćeno partijskom i skojevskom organizacijom.51 Prvi
komandant brigade bio je Bogdan Crnobrnja, učitelj iz Brusnika kod Pakraca, a
politički komesar Ranko Zec, student iz Nove Gradiške. Zamjenik komandanta bio
je Radojica Nenezić iz Ade, a zamjenik političkog komesara Pero Car iz Novske.[14] Načelnik Štaba Brigade bio je Milan
Stanivuković iz Klenika kod Okučana.[15] Načelnik sanitetske službe bio je Anđelko Kučišec
»Stojan« student medicine. U Štabu 1. bataljona komandant Đuro Dulić, a
politički komesar Mirko Bulović, zamjenik političkog komesara Aleksandar
Jovanović. Operativni oficir Milan
Popara, a informativni oficir Krsto Bosanac. Komandir 1.
čete bio je Pajo Orozović,[16]
a politički komesar Vlado Ivanec. Komandir 2. čete Jovo Adžija,[17]
a politički komesar Stanko Kragujević. Komandir 3. čete bio je Ljuban Popović,[18]
a politički komesar Mijo Funarić.[19]
U Štabu 2. bataljona komandant Jovan (Geco) Bogdanović, a politički komesar
Čedo Grbić. Zamjenik komandanta Jovo Milaković,[20] a zamjenik političkog komesara Mišo Kmecik.
Komandir 1. čete bio je Rade Marković, a politički komesar Marko Nikolić.
Komandir 2. čete bio je Franjo Hemetek,[21]
a politički komesar Dušan Majetić.[22] Komandir 3. čete Pero Anđelić, a politički
komesar Dušan Drlić.[23] U Štabu 3. bataljona, komandant Josip Antolović,
a politički komesar Ivan Senjuk,[24]
a zamjenik političkog komesara Stjepan Domankušić. Zamjenik komandanta Ivan
Jergović.[25]
Komandir 1. čete Borislav Mioljević, a politički komesar čete Jovan Kokot,
komandir 2. čete Božidar Kokić, a politički komesar Anđelko Valter,
komandir 3. čete Milan
Mesić,[26] a politički komesar Mirko Bošković, zamjenik
političkog komesara Anton Humski.[27]
U Štabu 4. bataljona komandant Dako Puač, a politički komesar Ivan Mišković,
zamjenik komandanta Milan
Šaula, a zamjenik političkog komesara Andrija Jurišić.[28] Komandir 1. čete bio je Pero Radivojević, a
politički komesar Branko Bjegojević,[29]
komandir 2. čete Dmitar Zagorac, a politički komesar Teodosije Vujić,[30]
komandir 3. čete Dušan Uskoković,[31]a
politički komesar Petar Zečić. Komandir Pratećeg voda i španski borac Vlado
Lončarić, a politički komesar Vojin Milić,[32] komandir bolničke čete Joza Stranić, španski
borac, komandir omladinske čete Milan
Radivojević,[33]
a politički komesar Rudolf
Car. Rukovodilac skojevske organizacije u Brigadi bio je
Stjepan Funarić »Jota«,[34]
a šef agitpropa bio je španski borac Ferdinand - Feđa Milić.[35] U
Brigadi je bilo ukupno 62 rukovodioca, od komandira čete do komandanta Brigade.
Među njima bilo je deset komandanata bataljona - brigade i njihovih zamjenika,
38 političkih komesara i njihovih zamjenika i 14 komandira četa. Po
nacionalnom sastavu 40 Srba, 21 Hrvat, 1 Čeh i 1 Nijemac. Kao što se vidi, u
kadrovskom sastavu bilo je najviše političkih komesara. To, očito, ukazuje na
činjenicu da
je
NOR,
bio i revolucija, na čijem je čelu bila KPJ, a politički
komesari, njihovi zamjenici i sve starješine bile su zadužene za političko
obrazovanje boraca na osnovu programa i linije KPJ. U sklopu opštih političkih
zadataka, uloga i zadaci političkih komesara bili su vrlo složeni i delikatni,
jer su oni neprekidno razvijali borbeni moral, svjesnu vojnu disciplinu,
drugarstvo, političko obrazovanje u duhu bratstva i jedinstva,
kulturno-prosvjetni rad u jedinicama, objašnjavali i popularisali ciljeve NOB-a
među borcima i narodom. Iz
prvog stroja 12. brigade, a i kasnije, izrasli su brojni vojni i politički
kadrovi koji su se borili u svim slavonskim brigadama od čete do divizije i od
divizije do korpusa. Brigada je dala jednog komesara korpusa, dva načelnika štaba
korpusa, jednog zamjenika komandanta korpusa za vojnu pozadinu, dva komandanta
3. operativne zone, jednog komandanta vojne oblasti, 4 komandanta divizije, dva
komesara divizije, dva načelnika štaba divizije, jednog zamjenika komesara
divizije, 7 političkih komesara i 7 zamjenika političkih komesara brigada, 11
komandanata brigada, oko 30 komandanata bataljona i više desetina komandira četa,
vodova, političkih komesara četa i zamjenika komandira i komesara četa.
Praktički, to znači da je cjelokupni sastav Brigade, od njenog formiranja do
juna 1944. godine, izrastao u rukovodeći kadar. U Slavoniji nije bilo jedinice
u kojoj nije bilo boraca i starješina iz 12. slavonske NOU brigade. Za
formiranje 5 slavonskih brigada i brigade »Miloš Obilić« 33. divizije 10
korpusa, 12. brigada dala je 6 bataljona s naoružanjem. Pored toga, za popunu
1. i 13. proleterske brigade i 1. zagrebačke brigade za narodnu odbranu, 12.
brigada je dala po jednu svoju četu. Veći broj boraca upućen je u toku 1944.
na školovanje, a poslije školovanja raspoređeni su u Gardijsku brigadu i
diviziju i u druge specijalne jedinice: artiljeriju, vezu, inžinjeriju,
tenkovske i vazduhoplovne jedinice i Jugoslovensku ratnu mornaricu. Za
sve vrijeme rata u Slavoniji nije bilo teškoća sa ishranom partizanskih
jedinica, a i naroda. Hrane je bilo dovoljno. Štab 12. brigade i štabovi
bataljona hranili su se sve do kraja 1942. na kazanima zajedno sa borcima, sem u
izuzetnim prilikama, kada su postojali uslovi da se ishrana pripremi i na drugi
način. [1])
Bučje se spominje još krajem 12. i početkom 13. stoljeća kao važno
mjesto. U 16. stoljeću Bučje je bilo centar turske vlasti za pakrački i
požeški Sandžak. Pod najezdom Turaka srpsko stanovništvo iz okoline Bučja,
Pakraca, Daruvara i Virovitice iselilo se u Križevačku krajinu. Punih 150
godina, sem Turaka, u tom području nije bilo drugog stanovništva. Bučje
se nalazi na nadmorskoj visini od 365 metara, a mjesto gdje je formirana 12.
slavonska NOU brigada na visini od 465 metara, iznad samog Bučja. Najkraći
prolaz u Požešku kotlinu vodi preko Bučja. [4] Arhiv VII, f. NOP-a, k-1023, reg. br. 28/2; k-1426 reg. br. 23/1, Građa, knjiga II, dok. 67, str. 160. [5]>
Arhiv VII, f. NOP-a,
k-1023, reg. br. 28/2; k-1426
reg. br. 23/1, Građa,
knjiga II, dok. 67, str. 160. [6])
U NOVJ od 1941. Predratni član SKOJ-a i KPJ. Bio borac, politički delegat
i politički komesar čete u Mačvanskom partizanskom odredu, zatim u Pratećem
bataljonu Vrhovnog štaba NOV i POJ, komandant bataljona, zamjenik
komandanta brigade i komandant brigade, zamjenik komandanta divizije i
komandant divizije i načelnik štaba korpusa. Narodni heroj Jugoslavije i
general-pukovnik u penziji. [7])
U NOVJ od 1941. Predratni član SKOJ-a i KPJ. Bio je borac i politički
komesar čete [11])
U arhivi CK SKJ,
f. CK
KPJ reg. br.
1942. 2816, Arhiv VII f. NOP-a, k-1481, 917. [12])
Arhiv VII, f. NOP-a K-1481, reg. br. 47/1;
Zbornik ..., tom V, knj. 8, str. 198-201. 5°)
Nikola Marušić bio je kurir u 1. četi 2. bataljona, u kojoj je njegov
otac, Pero Marušić, bio komandir voda. Pošto su majku Anu zaklale ustaše
u Lipiku, Nikola je jedinu zaštitu našao u partizanima. Još u aprilu
1942. godine Nikola je došao u partizane u četu Dake Puača, a u 12.
brigadi proveo je od njenog formiranja do novembra 1943. godine. Za vrijeme
neprijateljeve ofanzive »Braun« Nikola
je teško ranjen u glavu kada se Brigada našla u obruču na Ravnoj gori.
Rana je bila teška i Nikola je jedva preživio. Poslije rata završio je
gimnaziju, Vojnu akademiju i postao oficir JNA. O Marku Jagliću čija je
sudbina slična sudbini Nikole Marušića, gubi se trag. Govoreći
o odlasku djece u rat, drug Tito je 16. novembra 1944. na Drugom kongresu
Ujedinjenog saveza antifašističke omladine Srbije istakao: »... kada u
vojsku koju je država stvorila idu odrasli ljudi, onda je to njihova dužnost
prema svojoj otadžbini, onda je to dug svakog građanina i rodoljuba. Ali,
kad bez mobilizacije, dobrovoljno, djeca od 12, 14, 15 i 16 godina idu u
borbu, znajući da će u njoj poginuti, onda je to više nego dug prema
domovini, onda je to natčovječanski heroizam mladih ljudi koji žrtvuju
sebe, iako još nisu upravo ni stupili u život da bi buduća pokoljenja
bila sretna«. [13]
> U izvještaju CK
KPJ i Vrhovnom štabu
NOV i POJ, Vlado Popović, delegat Vrhovnog štaba, kaže: »1. slavonska
brigada ima vrlo dobar politički sastav kakav bi poželela da ima svaka naša
partizanska brigada«. Zbornik ..., tom "V, knj. 3, str. 157. [14])
U NOVJ od 1941. godine. Jedan od organizatora narodnog ustanka u novskom i
oku- čanskom kraju, predratni član SKOJ-a i KPJ. Bio je borac, politički
delegat, politički komesar čete, politički komesar bataljona, zamjenik
političkog komesara brigade, zamjenik političkog komesara divizije,
sekretar Okružnog komiteta. Narodni heroj Jugoslavije. [15])
U NOVJ od 1941. Jedan od organizatora narodnog ustanka u okučanskom kraju.
Bio je borac, komandir voda, komandir čete i komandant bataljona i
komandant partizanskog odreda. U 12. slavonskoj NOU brigadi bio je načelnik
Štaba, načelnik štaba divizije, komandant divizije i načelnik štaba
korpusa. Poginuo je 28. decembra 1944. u Levanjskoj varoši kod Đakova.
Narodni heroj Jugoslavije. [16])
Jedan od organizatora narodnog ustanka u daruvarskom kotaru. U jesen 1941.
stavio se na čelo pobunjenih seljaka. Bio je komandir partizanske grupe,
komandir čete, komandant bataljona i komandant partizanskog odreda. Poginuo
u avgustu 1943. u selu Kukunjevcu. Narodni heroj Jugoslavije. [17])
U NOVJ od 1941. bio je borac, komandir voda, komandir čete, komandant
vojnog područja. Njegova četa je zarobila prvi top u Slavoniji. Umro 1977.
u Daruvaru. [18])
U NOVJ od 1941. bio je borac, komandir voda i čete. Poginuo je u Voćinu
13. decembra 1942. 5?)
U NOVJ od 1941. bio je borac, politički delegat voda i najmlađi politički
komesar čete u
12. slavonskoj NOU brigadi. Poginuo je u Virovitici februara 1943. [20])
U NOVJ od 1941. bio je borac, komandir voda i čete, komandant bataljona i
komandant partizanskog odreda, komandant 21. slavonske NOU brigade. Umro
1981. u Pakracu. [21]>
Na toj dužnosti ostao je do decembra 1942. kada je postavljen za zamenika
komandanta 2. bataljona 12. slavonske brigade. 6°)
U NOVJ od 1942. bio je borac, politički delegat voda, komandir voda, politički
delegat, pomoćnik komesara čete, politički komesar čete, zamjenik političkog
komesara bataljona i komandant bataljona u Osječkoj brigadi. [23])
U NOVJ od 1941. bio je borac, politički delegat, politički komesar čete i
zamjenik političkog komesara čete, bataljona i Brigade. [24])
U NOVJ od 1941. Jedan od prvih boraca Brodskog partizanskog odreda i među
prvim diverzantima koji je sa Grgom Sesarom i Ivom Lovinčićem izvršio
prvu diverziju na željezničkoj pruzi kod Stupnika u septembru 1941. Bio je
borac, politički komesar čete, politički komesar brigade i komandant 12.
slavonske brigade. [25])
U NOVJ od 1941. bio je borac, komandir voda i čete, zamjenik komandanta i
komandant bataljona, komandant partizanskog odreda i komandant brigade. Umro
1977. u Brodskoj Varoši kod Slavonskog Broda. [26])
U NOVJ od 1941. bio je borac, komandir voda i čete. [27])
U NOVJ od 1941. Predratni član Partije i borac, politički delegat i
komesar čete. Poginuo je u Orahovici 19. decembra 1942. [28])
U NOVJ od 1941. bio je borac, politički komesar čete, komesar bataljona.
Umro 1985. u Osijeku. [29])
U NOVJ od 1941. Predratni skojevac brodske gimnazije, bio je politički
delegat i najbolji politički komesar čete u 12. slavonskoj brigadi. [30]>
U NOVJ od 1941. bio je borac, politički delegat, politički komesar čete i
zamjenik političkog komesara bataljona i komandant mjesta u Daruvaru. Umro
1946. u Daruvaru. [31])
U NOVJ od 1941. bio je borac, desetar, komandir voda i komandir čete.
Poginuo je na Ravnoj Gori 21. marta 1943. 7°)
U NOVJ od 1941. bio je borac, politički delegat, politički komesar čete,
šef Štaba Istočne grupe partizanskih odreda. Poslije rata postaje
profesor Beogradskog univerziteta i napisao nekoliko veoma značajnih
studija iz oblasti sociologije. [33])
U NOVJ od 1941. bio je borac, desetar, komandir voda, komandir čete i
komandant bataljona. [34])
U NOVJ od 1941. Kao predratni član SKOJ-a i KPJ bio je borac u 1. brodskom
partizanskom odredu, rukovodilac SKOJ-a u Brigadi, zamjenik komesara Brigade
i načelnik Obavještajne službe u štabu divizije. Narodni heroj
Jugoslavije. Umro 1979. u Beogradu. [35])
Španski borac, u NOVJ od 1941. Bio je borac, i načelnik Agitpropa u
Brigadi, komesar 21. slavonske brigade. Poginuo je 4. juna 1943. u Donjoj
Motičini kod Našica.
|